စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ ပညာသင္ပါ

တစ္ခါတုန္းက ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ျမိဳ႕မွာ ေက်ာက္မ်က္ပညာကို
တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ေအာင္ တက္ေျမာက္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ဆရာၾကီးရွိပါသတဲ့။ တစ္ေန႕ေတာ့ ထိုဆရာၾကီးဆီကို လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကလာျပီးေတာ့
ပညာသင္ခြင့္ေတာင္ခံပါသတဲ့။ ဆရာၾကီးက သူငယ္ကေလးကို
ၾကည့္ျပီးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးကြယ္ ဒီပညာသင္ဖို႕ရာ စိတ္ရွည္ဖို႕လိုတယ္ကြဲ႕။ သူငယ္ေလးကလည္း ေလးေလးနက္နက္ကို စိတ္ရွည္စြာနဲ႕ ပညာသင္ယူဖို႕
ကတိျပဳပါသတဲ့။ ေကာင္းျပီး ဒါဆိုရင္ေတာ့ မနက္ျဖန္လာခဲ့ပါ။
ေနာက္ေန႕မနက္ လူငယ္ေလး ေရာက္လာေတာ့ ဆရာၾကီးက
လူငယ္ေလးလက္ထဲကို ေက်ာက္စိမ္း အရိုင္းတစ္တုံးထဲ့ေပးျပီးေတာ့ သူငယ္ မင္းဒါေလးကို ကိုင္ထားလို႕ေျပာျပီး
သူလုပ္စရာရွိတဲ့ ေက်ာက္ျဖတ္ျခင္း၊ ေက်ာက္အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္တြယ္ျခင္း၊ ေက်ာက္မ်ားကို စီျခင္း
စတာေတြကို လုပ္ကိုင္ေနပါသတဲ့။ လူငယ္ေလးလဲ ျငိမ္သက္စြာနဲ႕ပဲ
ထုိင္ေနျပီး ေက်ာက္စိမ္းအရိုင္းတံုးကေလးကို ကိုင္ထားပါသတဲ့။
ေနာက္တစ္ေန႕ လူငယ္ေလးေရာက္လာျပန္ေတာ့လဲ ဆရာၾကီးက
ေက်ာက္စိမ္းအရိုင္းတံုးကေလးကို လူငယ္ေလးလက္ထဲကို ထည့္ျပီး ကိုင္ထားေစျပန္ပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ တတိယေန႕၊ စတုတၳေန႕၊ ပဥၥမေန႕၊ ေတြမွာလည္း
ေက်ာက္စိမ္းအရုိင္းတုန္းကေလးေတြ ေပးေပးျပီးေတာ့ ထိုနည္းတူ ကိုင္ထားခုိင္းပါသတဲ့။
ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႕က်ေတာ့ ေက်ာက္စိမ္းအရုိင္းတံုးကိုေလးကို
ကိုင္ထားရင္းနဲ႕ လူငယ္ကေလးက သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ “ဆရာၾကီးရယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မ်ား ေက်ာက္မ်က္ပညာသင္ေပးမွာလဲ
ဆရာၾကီး” လို႕ေမးပါတဲ့။ ဆရာၾကီးက “မင္း မၾကာခင္သင္ရမွာပါ”
လို႕ ျပန္ေျပာျပီး သူ႕အလုပ္ကိုသာ သူဆက္ျပီးလုပ္ေနပါသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္လာသည့္တုိင္ေအာင္
သူငယ္ေလးဟာ မနက္တိုင္း ေက်ာက္စိမ္း အရိုင္းတုံးေလးေတြကိုသာ ကိုင္ရင္းနဲ႕ ကုန္လြန္လာခဲ့ပါသတဲ့။ တစ္ေန႕ေတာ့ ဆရာၾကီးဟာ သူငယ္ေလးဆီကိုလာျပီးေတာ့ သူ႕ကို
တစ္ခုခုကို ကိုင္ခိုင္းဖို႕ လက္ယက္ေခၚပါသတဲ့။
သူငယ္ေလးဟာ စိတ္မပါတစ္ပါနဲ႕ဘဲ ဆရာၾကီးဆီကို လာပါသတဲ့။ ဆရာၾကီးဟာ ေက်ာက္အရုိင္းတစ္တုံးကို သူငယ္ေလးလက္ထဲကို
ထည့္ေပးလိုက္ပါသတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ လူငယ္ေလးက “ဆရာၾကီး
ဒါက ေက်ာက္စိမ္းတံုးနဲ႕ မတူဘူး”။
ဆရာၾကီးက ျပန္ေျဖသတဲ့ “အင္း မင္းပညာသင္ေနျပီေလ”