၀က္သားစားေစာလြန္းခဲ႔တယ္.....

 

တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာေအာင္ေအာင္
နဲ႔ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုတဲ႔ အလြန္ခ်စ္ၾကတဲ႔သူငယ္
ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိၾကတယ္။

သူတို႔ကေန႔စဥ္ေတာထဲသြားသစ္ခုတ္ျပီး ရြာထဲ
ကထင္းလိုအပ္တဲ႔အိမ္ေတြကို ျပန္လည္ေရာင္းခ်
တဲ႔အလုပ္နဲ႔အသက္ေမြးေနၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။
ေအာင္ေအာင္က၀က္သားဆီျပန္ဟင္းအလြန္ၾကိဳက္
လို႔ တစ္ပတ္ကို ၃ ရက္ေလာက္အိမ္မွာခ်က္စားေလ႔
ရွိေပမယ္႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ႔ ေန႔တိုင္းလိုလိုပင္
ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ဆားတို႔ကာ ထမင္းစားေလ႔ရွိပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္က ပဲဟင္းနဲ႔ထမင္း
စားေလ႔ရွိတယ္။

ေက်ာ္ေက်ာ္ထမင္းစားေနတာကိုၾကည္႔ျပီးအားမလိုအားမရ
ျဖစ္ေနတဲ႔ေအာင္ေအာင္က ေက်ာ္ေက်ာ္ကို "မင္းပိုက္ဆံရွာ
ေနတာသုံးဖို႔မဟုတ္ဘူးလား၊ ကိုယ္႔အတြက္ေတာင္ကိုယ္မ
သဒၵါဘဲဘာလို႔စုေနတာလဲ မင္းတကယ္လို႔ မေတာ္တဆတစ္
ခုခုျဖစ္သြားရင္ မင္းစုထားတာေတြမသုံးရဘဲေနေတာ႔မွာပဲလို႔"
ေျပာတဲ႔အခါ ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ႔ျပဳံးေနတယ္ေလ။....

ဒီလိုေျပာျပီး ၅ ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာပဲေက်ာ္ေက်ာ္ျမိဳ႕ကိုထြက္
သြားေတာ႔တယ္...အဲ႔ဒီေနာက္ေတာ႔ေက်ာ္ေက်ာ္သတင္းကိုေအာင္
ေအာင္အစအနပင္မၾကာရေတာ႔ေပ...

ဒီလိုနဲ႔ ေအာင္ေအာင္လည္းအိမ္ေထာင္ေတြက် သားေတြသမီးေတြ
ရနဲ႔ေပါ႔....ေနာက္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ေအာင္ေအာင္က်န္းမာ
ေရးကသိပ္မေကာင္း စီးပြားေရးကလည္းအဆင္မေျပ အရင္လိုအလုပ္
မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ျမိဳ႕မွာေဆးတက္ကုရင္း ရြာမွာထင္းခုတ္ဖို႔လို
အပ္တဲ႔ ပစၥည္းျမိဳ႕မွာ၀ယ္မယ္ဆိုျပီး ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို၀င္လိုက္တယ္။
အဲ႔ဆိုင္ကေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္႔အျပင္ ပစၥည္းေတြကလည္းအျခားဆိုင္
ထက္စုံ ေရာင္းသူကလည္းေဖာ္ေရႊတယ္ဆိုေတာ႔ ၀ယ္ယူသူေတြလည္း
ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနပါတယ္။

ေအာင္ေအာင္ကိုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ဆိုင္ရွင္ကျပဳံးျပျပီး "မိတ္ေဆြဘာ၀ယ္
မလိုလဲ လိုအပ္တာအားလုံး ဒီမွာရွိပါတယ္လို႔" ဆိုတယ္။
ေအာင္ေအာင္က "ဒီမွာထင္းခုတ္ဖို႔အတြက္ ဓားေကာင္းေကာင္းေလးတစ္
လက္ေလာက္လိုခ်င္လို႔ပါ"လိုဆိုရင္ပဲ အမ်ိဳးအစားစုံလင္လွပတဲ႔ ဓားမ်ား
ကို တစ္ခုခ်င္းစီ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ လိုက္ရွင္းျပပါတယ္။
ဓားေတြက သိပ္ေကာင္းၾကသလို ေစ်းေတြကလည္းၾကီးေတာ႔ေအာင္ေအာင္
ပါတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးကိုတြက္ရင္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ဆိုင္ကလွည္႔ထြက္ဖို႔ျပင္
ရပါေတာ႔တယ္။

သူဆိုင္ကေနအထြက္မွာပဲ ဆိုင္ရွင္က "မိတ္ေဆြ ယူခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံေပးစရာ
မလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အခမဲ႔ေပးလိုက္ပါ႔မယ္။ မိတ္ေဆြက်ဳပ္ကိုမမွတ္မိဘူး
လားေသခ်ာၾကည္႔စမ္းပါဦးဗ်ာ" လို႔ေျပာပါတယ္။

ေအာင္ေအာင္က အသားခပ္လတ္လတ္ သားနားတည္ၾကည္တဲ႔ ပိုင္ရွင္ကိုၾကည္႔
ရင္း စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုမွမမွတ္မိလို႔ပါ..ခင္ဗ်ားဘယ္
သူလဲလို႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

ဆိုင္ရွင္လဲ အဲ႔ဒီအခါမွာေတာ႔ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္မထားႏိုင္ေတာ႔ဘဲ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
"သူငယ္ခ်င္း ငါမင္းအခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေက်ာ္ေလကြာ" ဆိုျပီးဖက္ငိုလိုက္
တယ္။

မင္း..မင္း...ေက်ာ္ေက်ာ္..တကယ္ပဲလား...၀မ္းသာလိုက္တာကြာ မင္းအခုလို
ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ငါျမင္ရေတာ႔ ငါအရမ္းေပ်ာ္တယ္သူငယ္ခ်င္း "မင္းနဲ႔ငါ
အလုပ္အတူတူလုပ္ခဲ႔တာပါကြာ ပိုက္ဆံလည္း သုံးေလာက္ရုံပဲရတာ ဒါနဲ႔မင္း
ဘယ္လိုခ်မ္းသာသြားတာလဲ ငါသိလို႔ရမလား" လို႔ေအာင္ေအာင္ကေမးလိုက္
တယ္။

ေက်ာ္ေက်ာ္က "အလုပ္အတူတူလုပ္ေတာ႔ ငါဆားနဲ႔ ငရုတ္သီးကိုထမင္းနဲ႔ေရာ
စားခဲ႔တာမွတ္မိလား..အဲ႔ဒါငါပိုက္ဆံစုေနတာကြ...ေနာင္တစ္ခ်ိန္အေရာင္းအ၀ယ္
ေလးတစ္ခုလုပ္မယ္လို႔စိတ္ကူးထားလို႔ပါ။ မင္း၀က္သားအရမ္းၾကိဳက္တာသိလို႔
ငါအဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းကေျပာမထြက္ခဲ႔ဘူးကြာ" အခုငါတို႔အိမ္မွာ မင္းၾကိဳက္တဲ႔၀က္
သားဆီျပန္ဟင္းခ်က္ထားတယ္ အခုငါေနတိုင္း၀က္သားဟင္းစားႏိုင္ျပီေလကြာ။
အခုငါတို႔အတူ စားရေအာင္ အားမနာရဘူးေနာ္....လို႔ဆိုျပီးထမင္းစား၀ိုင္းကိုေခၚ
သြားတယ္။

ထမင္းစား၀ိုင္းမွာ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ေအာင္ေအာင္ထမင္းစားရင္း ေအာင္ေအာင္တစ္
ေယာက္အေတြးထဲ စကားေတြေျပာေနမိတယ္။ "ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္...ငါ၀က္သား
စားေစာလြန္ခဲ႔တယ္ကြာ"..............

ဒီပုံျပင္ထဲကလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာ အခုအခ်ိန္အထိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
၀က္သားစားေတြေစာခဲ႔ျပီလဲေတြးေနမိပါေတာ႔တယ္။

Writer : Future Myanmar Leader(Mr.KyawSwar)

(မွတ္​ခ်က္​။ ငယ္​ငယ္​ကကြၽန္​​ေတာ္​ဘႀကီး​ေျပာျပခဲ့တဲ့
ပံုျပင္​တစ္​ပုဒ္​အားမွတ္​မိသ​ေလာက္​ အနီး
စပ္​ဆံုးျပန္​​ေရးျခင္​းျဖစ္​ပါတယ္​)